Harry en Voldemort in Afrika
Door: Valerie en Marije
Blijf op de hoogte en volg Valerie en Marije
29 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Port Alfred
Na Hogsback was het de week van het uitkijken van alle Harry Potter-films! Spanning en sensatie in ons kleine huisje. Verder was het vooral school, luieren, eten en de rest van de pret.
Vorig weekend moesten we helaas afscheid van elkaar nemen en daarom zal ook deze blog voor nu even gesplitst zijn.
Marije:
Ik ben vorig weekend samen met Wouter naar Port Elizabeth geweest. Voor het eerst rijden aan de linkerkant van de weg, met het stuur aan rechts, maar zonder problemen zijn we aangekomen bij ons hostel. Mede dankzij het feit dat we van de autoverhuur een automaat kregen. In ons hostel kregen we een heel leuk houten huisje dat een beetje af stond van de rest van het hostel. Op vrijdagavond zijn we naar een gezellig restaurantje geweest,met een leuk kampvuur en heerlijk eten. Op zaterdag zijn we eerst wezen ontbijten aan het strand, daarna hebben we toeristisch gedaan in het oceanarium en vervolgens zijn we doorgereden naar het Nelson Mandela Bay Stadium voor een rugbywedstrijd. Dat was echt heel erg gaaf en tof om een keer te zien! Naarmate de wedstrijd verder ging begonnen we de regels steeds beter te begrijpen, en aan het eind wisten we precies hoe het werkte. Daarna zijn we weer heerlijk uit eten geweest aan zee een ’s avonds hebben we lekker op onze luie reet gezeten. Zondag hebben we wat boodschapjes gedaan en zijn we smiddags op strand gaan liggen om een zonnestraaltje mee te pikken. Ook zijn we naar The Boardwalk geweest, een soort Bataviastad met allerlei restaurantjes. Nadat we alweeeeeer uit eten zijn geweest, zijn we geeindigd met de Beershack. Een kroegje waar ze overheerlijke speciaal biertjes hadden. Denk ik, want als BOB heb ik dit natuurlijk niet uitgeprobeerd. Maandagochtend zijn we weer in volle vaart teruggereden naar Port Alfred, waar ik thuiskwam in een lege kamer omdat Valerie op fieldtrip was naar Kaapstad. Ik heb dus een extreem rustig weekje gehad en moet nu weer wennen aan mijn lieve hobbit om me heen. Ik heb haar nu even onder de douche gezet zodat ik een momentje voor mezelf zou hebben.
Valerie:
Eindelijk is de dag aangebroken, de dag van de Field Trip naar Cape Town waar we al vanaf de eerste les al naar uit hebben gekeken. De avond voor vertek besloten we nog gezellig met z’n allen één drankje te doen. Je raadt het al, dat zijn er ietsie pietsie meer geworden. Na wat gave dansmoves in Snorts zijn we na sluitingstijd toch nog maar even een uurtje in bed gekropen. 04:30 vertrok onze bus naar Kaapstad. Wat een ontzettend slecht idee was het om maar 1 uurtje te slapen voor deze 12-uur durende reis in een karige schoolbus. Gelukkig was het een hele gezellige nacht en werden we door Marleen wakker gemaakt met toast en scrambled eggs. Half slapend wandelden we met de koffertjes richting de Campus. Uiteraard waren de bussen en de leraressen te laat, TIA (This Is Africa). Inmiddels was ik alweer bijna in slaap gevallen op mijn rode koffertje, totdat ik een envelop met geld onder mijn neus kreeg gedrukt. Met de zakcentjes in de pocket konden we dan eindelijk in de bus stappen. Naast de schoolbus was er ook nog een klein busje. Ineens was ik vliegensvlug en heb ik een plekje weten te bemachtigen bij Big Mac en nog tien anderen in het ‘gehandicaptenbusje’. Alle slaap die ik vrijdagnacht heb gemist kon ik moeiteloos inhalen tijdens de busreis. We kwamen aan in het hostel ‘Never@home’ , erg deprimerende naam, maar het hostel was super netjes en had zelfs een bar en een zwembad. Die avond hebben we de buurt even verkend en zijn we lekker uit eten geweest met alle 40 event managers.
De volgende ochtend om 09:00 stonden we weer klaar voor vertrek naar de Hout Bay Market. Een super klein, knus en gezellig marktje met allemaal hebbedingetjes. Ik heb er uiteindelijk alleen een souvernir voor mezelf gehaald; houten slabestek met Giraffen. Is dat niet gaaf? Voor de lunch gingen we naar ‘Brass Bell’ , een gezellig restaurantje aan de zee. Na een heerlijk 3-gangen menu naar binnen te hebben gewerkt stapten we weer in de bus naar de volgende activiteit van de dag. In de botanische tuinen Kirstenbosch hebben we genoten van een open lucht concert van twee verschillende bandjes. We hadden verwacht dat we djembés te horen kregen, maar het waren doodgewone gitaren. Dankzij mijn grote liefde voor dit instrument heb ik de tijd van mijn leven gehad en samen met Daphne en de groupies vooraan bij het podium staan dansen.
Maandag stond er iets serieus op de planning; het bezoeken van hét Conference Centre in Cape Town. Helemaal opgedirkt in ons business outfitje en op de hoge hakjes, waar ik al snel spijt van had, kregen we een rondleiding door het gebouw en de keukens. Erg interessant, maar toch fijn dat het maar 1,5 uur duurde. De middag hadden we vrij en konden we zelf invullen. Met een groepje zijn we naar het Waterfront gegaan. Het was super mooi weer en aangezien we bij het water waren leek het ons een mooi moment voor een tripje op een catamaran. Zonder bril en zonder lenzen heb ik het dan toch gepresteerd om het eerste zeehondje te spotten. Tijdens het varen hadden we mooi uitzicht op de tafelberg en Lions Head. Naast de zeehonden hebben we nog een Maanvis gezien, wat zwemt dat beestje hilarisch (Google it: Sunfish!). Die avond kregen we te horen dat ons hele programma was omgegooid. Na wat onduidelijkheden en frustraties hebben we in de bar naast het hostel lekker wat gedronken en jawél : bitterballen gegeten. Helaas waren ze niet zo lekker als thuis, maar het idee was leuk.
Die ochtend was het voor de niet brakke takken onder ons tijd om te gaan shoppen bij de ‘Canal Walk’. Een enorm winkelcentrum met amerikaans uiterlijk. We hadden twee uurtjes , dus het was rennen en vliegen om alles te zien wat we wouden. Wat leuke kaartjes en een shirtje verder vetrokken we weer naar het hostel om samen met de rest naar het ‘Grandwest Hotel’ te gaan. Een ontzettend groot hotel met als het hoogtepunt de concertzaal. Twee dagen geleden hadden ze er nog een concert van Jason Mraz. De event manager van het hele gebeuren gaf ons een uitgebreide rondleiding. We kwamen aan in een Moulin Rouge-achtige theaterzaal waar we onder het genot van een koekje en een kopje koffie konden luisteren naar indrukwekkende levenservaringen van de event manager. Ik ben helaas zijn naam vergeten, maar meneer heeft getourd met niemand minder dan Michael Jackson, Sting en Tina Turner. WAUWIE. Hij werkt 16 uur per dag en kon ons alle ins and outs vertellen over het event leven. Met een paar goede tips op zak reden we door naar de enige echte Table Mountain. Over de Tafelberg lag helaas een tafellaken van wolken en was het passen en meten voor het perfecte kiekje met mooi uitzicht op de achtergrond. Het ging steeds harder waaien boven op de berg, we werden met spoed naar de kabelbaan geroepen om zo snel mogelijk allemaal weer naar beneden te kunnen. Spanning en sensatie, maar we zijn die avond weer veilig in ons hostel beland.
Woensdag bestond het programma grotendeels uit eten en drinken. Zoals jullie weten heb ik daar totaal geen problemen mee, maar het laatste toetje ging er wel erg moeilijk in. ´s Ochtends vetrokken we naar Stellenbosch voor een lunch en wine tasting bij Spier. De wijnboerderij stond in een ontzettend mooie omgeving. Minpuntje was dat de man die ons rondleidde niks van wijn wist, maar alleen dingen kon uitleggen over het eten uit de groentetuin wat we die middag kregen. Na een heerlijke 3-gangen lunch in het zonnetje was het tijd om wijntjes te proeven. Hierbij kregen we gelukkig wel goede uitleg en ik heb zelfs een flesje meegenomen om tijdens de vakantie van te genieten. Die avond was de leukste avond van de week. Zo leuk dat ik zelfs op de tafel heb staan dansen. Stardust theater diner, alle serveerders hadden een ander talent, die allemaal met muziek te maken hadden. Van opera naar Queen tot ‘Uptown Funk’ werden door de mooiste stemmen en leukste entertainers gezongen. Wat een avond, dit is pas event management!
De volgende ochtend kregen we een rondleiding op de plek waar in het WK van 2010 heel wat balletjes zijn getrapt: Greenpoint Stadium. Enorm stadion, maar ontzettend saai en grijs. Ook worden er veel concerten gegeven. Over een aantal dagen komen de enige echte One Direction optreden. De vrouw die de rondleiding gaf zag hier enorm tegenop vanwege alle flauwvallende tieners. Als ik al zag hoe dat bij RTL Late night eraantoe ging, ben ik erg blij dat ik niet tussen die gillende keukenmeiden in sta. Die middag zijn we zelf op pad gegaan naar Green Market Square, leuk marktje met veel overenthousiaste verkopers. We waren er snel uitgekeken en op weg naar het botanische park gebeurde er iets spannends... Er stonden een heleboel schreeuwende afrikanen in gele shirtjes voor een overheidsgebouw. Het leek ons verstandig een andere route te nemen en hieromheen te lopen, vervolgens stonden we er middenin. Op dat moment begon de hele menigte te rennen en probeerden we ontwijkend een uitweg te zoeken. We liepen langs een luxe hotel waar we hysterisch naar binnen werden geloodst door de eigenaar. Ondertussen begonnen er steeds meer sirenes te loeien en werd het toch allemaal wat spannender dan we dachten. Eenmaal binnen kregen we een vage uitleg van wat er gaande was en zijn we nadat het veilig was weer naar buiten gebracht. Uiteraard moest ik nog wel even vragen als oppertoerist met backpack wat de snelste route was naar het botanische park. In het park konden we weer even tot rust komen. Tussen de eekhoorntjes hebben we lekker genoten van de afrikaanse zon. Die avond hebben we onder het genot van traditionele afrikaanse muziek gedineerd bij ‘Mama Afrika’.
Om in de Afrikaanse stemming te blijven hebben we de laatste avond met de meiden op onze kamer ‘The Lion King’ gekeken. De meeste van ons kenden alle songs uit het hoofd, dus het werd nog een gezellig laatste avondje! De busreis daarentegen was een stuk minder leuk. De karige schoolbus stopte er halverwege mee. Stonden we dan langs de snelweg iets te lang een frisse neus te halen, en mijn neus heeft nogal wat tijd nodig.. Toen we eindelijk weer verder konden rijden hebben we nog wat files meegepakt en kwamen we om half 7 weer aan in Port Alfred. Gelukkig had Marije heerlijke diepvriespizza’s voor ons gehaald en konden we die lekker oppeuzelen na onze lange reis. Het was het allemaal waard. Ik heb een top week gehad en ben blij dat ik in de vakantie samen met Erik weer terug ga naar deze mooie stad!
Vorig weekend moesten we helaas afscheid van elkaar nemen en daarom zal ook deze blog voor nu even gesplitst zijn.
Marije:
Ik ben vorig weekend samen met Wouter naar Port Elizabeth geweest. Voor het eerst rijden aan de linkerkant van de weg, met het stuur aan rechts, maar zonder problemen zijn we aangekomen bij ons hostel. Mede dankzij het feit dat we van de autoverhuur een automaat kregen. In ons hostel kregen we een heel leuk houten huisje dat een beetje af stond van de rest van het hostel. Op vrijdagavond zijn we naar een gezellig restaurantje geweest,met een leuk kampvuur en heerlijk eten. Op zaterdag zijn we eerst wezen ontbijten aan het strand, daarna hebben we toeristisch gedaan in het oceanarium en vervolgens zijn we doorgereden naar het Nelson Mandela Bay Stadium voor een rugbywedstrijd. Dat was echt heel erg gaaf en tof om een keer te zien! Naarmate de wedstrijd verder ging begonnen we de regels steeds beter te begrijpen, en aan het eind wisten we precies hoe het werkte. Daarna zijn we weer heerlijk uit eten geweest aan zee een ’s avonds hebben we lekker op onze luie reet gezeten. Zondag hebben we wat boodschapjes gedaan en zijn we smiddags op strand gaan liggen om een zonnestraaltje mee te pikken. Ook zijn we naar The Boardwalk geweest, een soort Bataviastad met allerlei restaurantjes. Nadat we alweeeeeer uit eten zijn geweest, zijn we geeindigd met de Beershack. Een kroegje waar ze overheerlijke speciaal biertjes hadden. Denk ik, want als BOB heb ik dit natuurlijk niet uitgeprobeerd. Maandagochtend zijn we weer in volle vaart teruggereden naar Port Alfred, waar ik thuiskwam in een lege kamer omdat Valerie op fieldtrip was naar Kaapstad. Ik heb dus een extreem rustig weekje gehad en moet nu weer wennen aan mijn lieve hobbit om me heen. Ik heb haar nu even onder de douche gezet zodat ik een momentje voor mezelf zou hebben.
Valerie:
Eindelijk is de dag aangebroken, de dag van de Field Trip naar Cape Town waar we al vanaf de eerste les al naar uit hebben gekeken. De avond voor vertek besloten we nog gezellig met z’n allen één drankje te doen. Je raadt het al, dat zijn er ietsie pietsie meer geworden. Na wat gave dansmoves in Snorts zijn we na sluitingstijd toch nog maar even een uurtje in bed gekropen. 04:30 vertrok onze bus naar Kaapstad. Wat een ontzettend slecht idee was het om maar 1 uurtje te slapen voor deze 12-uur durende reis in een karige schoolbus. Gelukkig was het een hele gezellige nacht en werden we door Marleen wakker gemaakt met toast en scrambled eggs. Half slapend wandelden we met de koffertjes richting de Campus. Uiteraard waren de bussen en de leraressen te laat, TIA (This Is Africa). Inmiddels was ik alweer bijna in slaap gevallen op mijn rode koffertje, totdat ik een envelop met geld onder mijn neus kreeg gedrukt. Met de zakcentjes in de pocket konden we dan eindelijk in de bus stappen. Naast de schoolbus was er ook nog een klein busje. Ineens was ik vliegensvlug en heb ik een plekje weten te bemachtigen bij Big Mac en nog tien anderen in het ‘gehandicaptenbusje’. Alle slaap die ik vrijdagnacht heb gemist kon ik moeiteloos inhalen tijdens de busreis. We kwamen aan in het hostel ‘Never@home’ , erg deprimerende naam, maar het hostel was super netjes en had zelfs een bar en een zwembad. Die avond hebben we de buurt even verkend en zijn we lekker uit eten geweest met alle 40 event managers.
De volgende ochtend om 09:00 stonden we weer klaar voor vertrek naar de Hout Bay Market. Een super klein, knus en gezellig marktje met allemaal hebbedingetjes. Ik heb er uiteindelijk alleen een souvernir voor mezelf gehaald; houten slabestek met Giraffen. Is dat niet gaaf? Voor de lunch gingen we naar ‘Brass Bell’ , een gezellig restaurantje aan de zee. Na een heerlijk 3-gangen menu naar binnen te hebben gewerkt stapten we weer in de bus naar de volgende activiteit van de dag. In de botanische tuinen Kirstenbosch hebben we genoten van een open lucht concert van twee verschillende bandjes. We hadden verwacht dat we djembés te horen kregen, maar het waren doodgewone gitaren. Dankzij mijn grote liefde voor dit instrument heb ik de tijd van mijn leven gehad en samen met Daphne en de groupies vooraan bij het podium staan dansen.
Maandag stond er iets serieus op de planning; het bezoeken van hét Conference Centre in Cape Town. Helemaal opgedirkt in ons business outfitje en op de hoge hakjes, waar ik al snel spijt van had, kregen we een rondleiding door het gebouw en de keukens. Erg interessant, maar toch fijn dat het maar 1,5 uur duurde. De middag hadden we vrij en konden we zelf invullen. Met een groepje zijn we naar het Waterfront gegaan. Het was super mooi weer en aangezien we bij het water waren leek het ons een mooi moment voor een tripje op een catamaran. Zonder bril en zonder lenzen heb ik het dan toch gepresteerd om het eerste zeehondje te spotten. Tijdens het varen hadden we mooi uitzicht op de tafelberg en Lions Head. Naast de zeehonden hebben we nog een Maanvis gezien, wat zwemt dat beestje hilarisch (Google it: Sunfish!). Die avond kregen we te horen dat ons hele programma was omgegooid. Na wat onduidelijkheden en frustraties hebben we in de bar naast het hostel lekker wat gedronken en jawél : bitterballen gegeten. Helaas waren ze niet zo lekker als thuis, maar het idee was leuk.
Die ochtend was het voor de niet brakke takken onder ons tijd om te gaan shoppen bij de ‘Canal Walk’. Een enorm winkelcentrum met amerikaans uiterlijk. We hadden twee uurtjes , dus het was rennen en vliegen om alles te zien wat we wouden. Wat leuke kaartjes en een shirtje verder vetrokken we weer naar het hostel om samen met de rest naar het ‘Grandwest Hotel’ te gaan. Een ontzettend groot hotel met als het hoogtepunt de concertzaal. Twee dagen geleden hadden ze er nog een concert van Jason Mraz. De event manager van het hele gebeuren gaf ons een uitgebreide rondleiding. We kwamen aan in een Moulin Rouge-achtige theaterzaal waar we onder het genot van een koekje en een kopje koffie konden luisteren naar indrukwekkende levenservaringen van de event manager. Ik ben helaas zijn naam vergeten, maar meneer heeft getourd met niemand minder dan Michael Jackson, Sting en Tina Turner. WAUWIE. Hij werkt 16 uur per dag en kon ons alle ins and outs vertellen over het event leven. Met een paar goede tips op zak reden we door naar de enige echte Table Mountain. Over de Tafelberg lag helaas een tafellaken van wolken en was het passen en meten voor het perfecte kiekje met mooi uitzicht op de achtergrond. Het ging steeds harder waaien boven op de berg, we werden met spoed naar de kabelbaan geroepen om zo snel mogelijk allemaal weer naar beneden te kunnen. Spanning en sensatie, maar we zijn die avond weer veilig in ons hostel beland.
Woensdag bestond het programma grotendeels uit eten en drinken. Zoals jullie weten heb ik daar totaal geen problemen mee, maar het laatste toetje ging er wel erg moeilijk in. ´s Ochtends vetrokken we naar Stellenbosch voor een lunch en wine tasting bij Spier. De wijnboerderij stond in een ontzettend mooie omgeving. Minpuntje was dat de man die ons rondleidde niks van wijn wist, maar alleen dingen kon uitleggen over het eten uit de groentetuin wat we die middag kregen. Na een heerlijke 3-gangen lunch in het zonnetje was het tijd om wijntjes te proeven. Hierbij kregen we gelukkig wel goede uitleg en ik heb zelfs een flesje meegenomen om tijdens de vakantie van te genieten. Die avond was de leukste avond van de week. Zo leuk dat ik zelfs op de tafel heb staan dansen. Stardust theater diner, alle serveerders hadden een ander talent, die allemaal met muziek te maken hadden. Van opera naar Queen tot ‘Uptown Funk’ werden door de mooiste stemmen en leukste entertainers gezongen. Wat een avond, dit is pas event management!
De volgende ochtend kregen we een rondleiding op de plek waar in het WK van 2010 heel wat balletjes zijn getrapt: Greenpoint Stadium. Enorm stadion, maar ontzettend saai en grijs. Ook worden er veel concerten gegeven. Over een aantal dagen komen de enige echte One Direction optreden. De vrouw die de rondleiding gaf zag hier enorm tegenop vanwege alle flauwvallende tieners. Als ik al zag hoe dat bij RTL Late night eraantoe ging, ben ik erg blij dat ik niet tussen die gillende keukenmeiden in sta. Die middag zijn we zelf op pad gegaan naar Green Market Square, leuk marktje met veel overenthousiaste verkopers. We waren er snel uitgekeken en op weg naar het botanische park gebeurde er iets spannends... Er stonden een heleboel schreeuwende afrikanen in gele shirtjes voor een overheidsgebouw. Het leek ons verstandig een andere route te nemen en hieromheen te lopen, vervolgens stonden we er middenin. Op dat moment begon de hele menigte te rennen en probeerden we ontwijkend een uitweg te zoeken. We liepen langs een luxe hotel waar we hysterisch naar binnen werden geloodst door de eigenaar. Ondertussen begonnen er steeds meer sirenes te loeien en werd het toch allemaal wat spannender dan we dachten. Eenmaal binnen kregen we een vage uitleg van wat er gaande was en zijn we nadat het veilig was weer naar buiten gebracht. Uiteraard moest ik nog wel even vragen als oppertoerist met backpack wat de snelste route was naar het botanische park. In het park konden we weer even tot rust komen. Tussen de eekhoorntjes hebben we lekker genoten van de afrikaanse zon. Die avond hebben we onder het genot van traditionele afrikaanse muziek gedineerd bij ‘Mama Afrika’.
Om in de Afrikaanse stemming te blijven hebben we de laatste avond met de meiden op onze kamer ‘The Lion King’ gekeken. De meeste van ons kenden alle songs uit het hoofd, dus het werd nog een gezellig laatste avondje! De busreis daarentegen was een stuk minder leuk. De karige schoolbus stopte er halverwege mee. Stonden we dan langs de snelweg iets te lang een frisse neus te halen, en mijn neus heeft nogal wat tijd nodig.. Toen we eindelijk weer verder konden rijden hebben we nog wat files meegepakt en kwamen we om half 7 weer aan in Port Alfred. Gelukkig had Marije heerlijke diepvriespizza’s voor ons gehaald en konden we die lekker oppeuzelen na onze lange reis. Het was het allemaal waard. Ik heb een top week gehad en ben blij dat ik in de vakantie samen met Erik weer terug ga naar deze mooie stad!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
