Hello, Goodbye

Daar is ie dan, de allerallerlaatse blog van ons uit Afrika. Komende dinsdag scheiden onze wegen, want nadat Valerie is afgezet op Port Elizabeth Airport is het avontuur voor ons samen afgelopen. Veel gelachen, veel geniesd en veel toffe dingen gedaan, maar het is weer tijd om naar huis te gaan.
Marije blijft nog 1,5 week hangen, om vanaf komende zaterdag samen met Wouter nog een week de kust van Zuid Afrika te ontdekken, te hiken en misschien zelfs nog wat walvissen te spotten.
Maar voor nu, eerst een samenvatting van onze afgelopen weken hier!
Het laatste weekend van mei zijn we naar Jeffrey´s Bay geweest met een hele groep. Hèt surfparadijs,zeiden ze. Op vrijdag reden we, in 2 Hyundai’s, naar dit gezellige dorpje om aan te komen in ons supertoffe hostel: Island Vibe. Die avond hebben we daar meegedaan met de barbecue om vervolgens een avondje te beerpongen, poolen en tafelvoetballen. Wat begon als een hele toffe avond, eindigde in een klein drama. Na een eigen doelpunt van Marije baalde ze zo erg dat ze besloot om zichzelf zwaar te verwonden en vol met haar prachtige gebit op de tafelvoetbaltafel te botsen. Eerst wilden we er een heel cool verhaal van maken, maar omdat het toch al duidelijk was dat ze een beetje een kluns is konden we best de waarheid vertellen. Anyway, een best stuk tand eraf en overgevoeligheid zorgde ervoor dat de avond in eerste instantie een beetje in het water is gevallen. Maar, omdat we er toch niks aan konden doen, hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt om de volgende dag op zoek te gaan naar een tandarts terwijl de rest ging surfen. Na wat struggles met ontbijt eten (want alles deed zeer) gingen we op zoek. Natuurlijk was er geen enkele tandarts open en alle noodnummers onbereikbaar. Dus zo kwamen we er once again achter, This Is Africa.
Na wat appjes met het thuisfront werd besloten dat we dan maar tot maandag moesten wachten, en hebben we het toch nog heel gezellig gehad in Jeffrey’s Bay, ook al is er van surfen niks meer terecht gekomen. Op zaterdagavond zijn we dus lekker uit eten geweest, waar Marije zonder tanden keurig een tomatensoepje bestelde. Zoals de goede bekenden weten is Marije hartstikke allergisch voor noten, maar wie gaat er nou vanuit dat er amandelen in een tomatensoep worden gegooid? Precies, maar helaas: geen soepje voor Marije dus. Ondanks al deze pech hebben we heel veel gelachen en kreeg Marije zelfs een gratis ander soepje van het restaurant. De volgende dag reden we weer terug naar Port Alfred, nadat de outletshops waren leeggekocht en we hadden geluncht in Port Elizabeth (want sushi kon gewoon gegeten worden, uiteraard).
Die maandag is Marije naar de tandarts gegaan, waar ze binnen een kwartier een nieuw stuk tand hadden gezet. Iedereen weer blij. Gedurende deze week gebeurde er niet zoveel, behalve schoolwerk maar dat weekend vertrokken we naar Alicedale, waar de minor Wildlife wordt gegeven en waar ons maatje Jaap op ons zat te wachten. Helaas begon na het diner de pech voor Valerie die spontaan hartstikke verkouden was en ons niet kon vergezellen naar het Neonfeestje in Louis’ Pub. Een fantastisch partijtje en een slapeloze nacht verder hadden we besloten een ontbijtje te halen bij de KFC in Grahamstown. “Ja, dat is maar 20 minuutjes rijden” volgens Jaap de beste navigator in de geschiedenis. Dus niet. Ruim een uur later arriveerden we eindelijk maar toch in Grahamstown, wat het eten wel extra lekker liet smaken.
Die zondag (7 juni) vond het eerste event plaats: een picknickfestival bij Barmuda’s, georganiseerd door Lian en co. Dit was het begin van een week vol feestjes. Op dinsdag 9 juni was het dan zover: EAT DRINK WALK REPEAT, hèt event waar we allemaal op hadden gewacht, georganiseerd door.... VALERIE et al! Twee groepen van 30 studenten vertrokken op verschillende tijdstippen vanaf Guido’s om vervolgens bij nog drie andere restaurantjes te genieten van een lekker drankje en een hapje. Het was ontzettend gezellig en het weer was perfect. Valerie als organisator moest zich nog even inhouden met de drankjes, maar uiteindelijk bij de eindlocatie: The Highlander Pub is dat flink ingehaald met de rest van de crew. Na een top event en veel positieve reacties hopen we dat het mag resulteren in een mooi cijfer.
Die vrijdag erna was Daphne aan de beurt: Neon Vibe in Snorts. Valerie heeft zich als vrijwilliger opgegeven om vervolgens iedereen te versieren met mooie neon verf. Ook dit was een super gezellige avond. Veel meer mensen dan verwacht dus een mooie winst gemaakt voor het goede doel.
Zondag was het tijd voor een relaxt dagje op het voetbalveld terwijl de teams tegen elkaar streden en wij onder het genot van een drankje aanmoedigden. Het was gelukkig weer een zonnige dag, dus totaal geen straf. Ook konden we tijdens het event lootjes kopen. ‘Als ik win mag jij het hebben hoor’, zei Wouter tegen Marije. En ja hoor, Wouter won de prijs: een flesje rode wijn en twee lunch bonnen.
Afgelopen dinsdag hebben we zelf een autootje gehuurd met Wouter en Eshwin en zijn we om 8 uur vertrokken naar Addo’s Elephant Park voor een laatste safari. Dit keer zonder guide maar met Marije achter het stuur door het park op zoek naar de mooiste dieren. Bijna gelijk bij binnenkomst zagen we een rooikat, een soort lynx. Supermooi en heel zeldzaam om te zien, zo bleek achteraf. Daarna zagen we een hele hoop drollen en platgetrapte bomen dus we gokten erop dat we wel een keer wat olifanten tegen zouden komen. En ja hoor, op een bepaald punt reed een auto achteruit en vertelde ons dat er olifanten stonden. Wij zagen ze niet dus reden onverschrokken door tot we plotseling een overload aan grijze lichamen zagen. Wat bleek: we waren middenin hun oversteekpad stil gaan staan en er was geen weg meer terug. Met de dreiging van de leider olifant vlak voor onze neus (en dan bedoelen we: bijna op de motorkap) liepen de olifanten voor en achter onze auto langs met hun baby’s. In alle paniek had Marije de motor uitgezet, zonder te merken dat het raam van Eshwin nog helemaal open stond. Na wat snuffelende slurfen die bijna de auto in kropen was de optocht voorbij en kon Marije weer adem halen. Gelukkig ging de hellingproef deze keer in 1 keer goed en reden we weer door, maar het hield niet op. Ze waren overal, ze waren extreem groot en kwamen van alle kanten. Superspannend en wauw, wat een fantastische dieren zijn het toch.
Toen we het olifantengedeelte weer uit waren hebben we natuurlijk de standaard hertjes, zebra’s en pumba’s gezien, maar daarna was het weer feest. Een hele kudde buffels, inclusief kleintjes, liep langs ons in de bosjes. Ook hadden we gehoord dat er ergens een leeuw zat dus daar gingen we vol overtuiging naar op zoek. Tussendoor zagen we weer wat olifanten, met een prachtige zonsondergang op de achtergrond (zelfs een regenboog, het was net een sprookje). EN JA HOOR, we zagen de leeuw. Iets geelachtigs en groots in de verte. Het enthousiasme was al bijna niet meer te temmen tot bleek dat we gewoon naar twee knuffelende hertjes zaten te kijken, helaas pindakaas. Daarna zagen we nog wel een aardwolf, een soort wolfhondhyena die alweer verdwenen was voor de camera’s uit de tassen waren gehaald. Maar weer, erg zeldzaam. Al met al 7 uur in het park geweest en een fantastische dag gehad! Dat neemt niemand ons meer af, he mam?
Afgelopen vrijdag was het laatste evenement, alweer een leuk feestje in Barmuda’s. Erg gezellig en druk, dus we hebben ons goed vermaakt.
En nu is het dan zover, we zijn de in de fase gekomen van de “laatste keer dit” en “de laatste keer dat”. Morgenavond gaan we nog lekker uit eten als afscheidspartijtje voor Valerie en dan is ons prachtige avontuur, waar we ons meer dan een jaar op hebben verheugd, alweer voorbij.

(Meezingen op de melodie van ‘Het Gras van het Noorderplantsoen, Ralf Poelman).
Tickets op tafel, de koffers gepakt, Marije staat klaar in de straat (met de Hyundai i10).
Jij hebt er zin in, ik zal het nooit zeggen, maar ik heb eigenlijk geen zin om te gaan, om te gaaaan.
Want als ik weg ben dan mis ik de straten, vanaf Botmill tot aan de haven.
Ik mis de drankjes, de mensen, het strandje, studenten, het allermooiste accent (Xhosa).
Geen Frankrijk, laat staan Kameroen, doe mij maar het strand, het strand van Zuid-Afrikaland.
Het begon allemaal maanden geleden, reisgidsen vol met uitjes voor twee.
Wij vol verwachting, het kon ons niks schelen.
Vol levenslust ging ik met je mee, met je mee.
We moesten wel kiezen, tussen 3 of 6 maanden
maar uiteindelijk 6, ja beloofd is beloofd.
De volgende keer gaan wij gewoon weer mee
Dan hoef ik geen andere kamergenootjes,
we blijven dan samen, gaan overal heen.

Want als ik weg ben dan mis ik de straten, vanaf Barmuda’s tot aan de lokalen.
Ik mis de hapjes, het dansen, de apen, de niet-werkende douche, het allermooiste bestek.
Geen Thailand, laat staan Qatar, doe mij maar het strand, het strand van Zuid-Afrikaland.

Maar hoog in het Noorden, daar ligt een stad, die altijd de sfeer van een dorp heeft gehad.
En als ik weg ben, dan mis ik de straten, vanaf de toren tot aan Westerhaven.
Ik mis de grachten, de mensen, het stadjers studenten, het allermooiste accent.
Geen Frankrijk, laat staan Kameroen, doe mij maar het gras, het gras van het Noorderplantsoen.

Groningen, see you soon!
Heel veel liefs,
Val & Mar